De uitvaart van Keizer Wilhelm II, de laatste Duitse keizer en koning van Pruisen, was een ceremonie van groot historisch belang die plaatsvond in het nasleep van de Eerste Wereldoorlog en de daaropvolgende val van het Duitse keizerrijk. Wilhelm II overleed op 4 juni 1941 in ballingschap in Doorn, Nederland, waar hij zijn laatste jaren doorbracht na zijn troonsafstand in 1918.
De uitvaart van Wilhelm II was geen grootschalige en publieke ceremonie, zoals die van veel andere Europese monarchen, vanwege de omstandigheden van zijn ballingschap en het politieke klimaat van die tijd. In plaats daarvan werd zijn begrafenis gehouden in besloten kring, voornamelijk bijgewoond door familieleden en enkele naaste vertrouwelingen.
De begrafenisplechtigheid vond plaats in Huis Doorn, waar Wilhelm II sinds zijn ballingschap woonde. Zijn stoffelijk overschot werd bijgezet in een mausoleum op het landgoed, dat hij zelf had laten bouwen als zijn laatste rustplaats.
De uitvaart van Keizer Wilhelm II markeerde het einde van een tijdperk in de Duitse geschiedenis en symboliseerde het einde van de monarchie in Duitsland. Hoewel zijn begrafenis niet de grandeur had van die van andere Europese monarchen, blijft hij toch een intrigerende figuur in de geschiedenis, wiens nalatenschap nog steeds wordt bestudeerd en besproken.
